"Hafıza-i beşer, nisyanla maluldür!"
Bu sözü sanıyorum bundan otuz yıl kadar önce liseye yeni başladığım yıllarda duymuştum. Cengiz Kurtoğlu yeni yeni meşhur olmuştu. Seslendirdiği yürek parçalayan şarkılarını her dinlediğimizde, başka bir kıza aşık olurken bulurduk kendimizi. Zırt pırt değişen bu platonik ve değişken aşk trafiğinin arasında gelip giden yıllarımızda, ekonomi denen bilimin bizi ilgilendirdiği tek konu mikro ekonomiydi; yani cebimize giren harçlıklar... Ve bu harçlıkların uzun vadede -azami iki gün- kısıtlı ekonomik gücümüzde yarattığı etki.
Sonra tabiatın gereği olarak büyüdük. Zaman geçtikçe ve yaş ilerledikçe ekonomik parametrelerin içindeki milimetreler olarak hayata atıldık ki, bir de ne görelim? Keşke birileri hala bize harçlık vermeye devam etseydi.
Eşek kadar adamlar olmuştuk ve ülkenin katma değerine katılmıştık bir kere, lakin değerimiz verdiğimiz oy kadar olunca, siyasi düşüncelerimiz de ancak bir oy kadar değer kazanmaya başlamıştı.
Günler ayları, aylar yılları kovaladı haliyle. Okuduğumuz kitaplar, aldığımız eğitimler, tanıştığımız bilgeler ve akıp giden hayat bizi çömlekçinin tezgahındaki çamura çevirdi. Her birimiz başka şekillere büründük tabi. Kimimiz tabak oldu mesela, hep birilerini doyurdu. Kimimiz bardak oldu, birçoklarının susuzluğuna yardım etti. Kimimiz saksı oldu, içinde hep bir hayat besledi... Kimimiz de en çamur haliyle kalarak, her dönemim kabına birebir uyum sağladı. Ak diyenle ak, kara diyenle kara oldu. Ak diyenler kara dediklerinde en öne fırlayıp "Kapkara!" diye haykırdı. Zaman geçti kara diyenler birden bire ak demeye başladı ve bu kez en öf safta "Apak!" diye haykıranlar yine onlar oldu. Tabiatı haliyle yaratıldığı çamura sadıktılar. Arada sırada kendi bünyelerinden sağa sola saçılanları, birilerine atmak suretiyle yeteneklerini geliştirdiler.
Darbe olduğunda sekiz sütuna manşet "Demokrasi kazandı!" naraları attılar, darbecilerle halvet olup, evlerinde ağırladılar. Sonra bir başka darbe daha olacaktı ki, bastırıldı. Ülke olarak direkten döndük, bunlar yine sekiz sütuna manşetteydiler; "Demokrasi kazandı!".
Darbe öncesi muhtemel darbecilerle hemhal olup halvete girenler, darbe girişimini bastırdıktan sonra yine demokrasiyi kurtardıklarını ilan ettiler.
Ülkede dolar 2,98 falanken dolar taşıyanı hain ilan ettiler. Bazıları da dolar bozduranları bedava traş ettiler. Mazallah dolar 3 lira olunca ülke batabilirdi, ekonomik savaşta taraf olun dediler ve demokrasi kurtulsun diye eklediler.
Bugün dolar 4 lirayı geçti. Onlar sessiz kalmayı yeğlediler...
Duruma uygun olarak dürümcüler bedava dürümü, berberler de bedava traşı kestiler.
Bizler yine birilerini doyurmaya, yine birilerini sulamaya ve yine yeni yeni hayatlara ev sahipliği yapmaya devam ettik.
Bu sözü sanıyorum bundan otuz yıl kadar önce liseye yeni başladığım yıllarda duymuştum. Cengiz Kurtoğlu yeni yeni meşhur olmuştu. Seslendirdiği yürek parçalayan şarkılarını her dinlediğimizde, başka bir kıza aşık olurken bulurduk kendimizi. Zırt pırt değişen bu platonik ve değişken aşk trafiğinin arasında gelip giden yıllarımızda, ekonomi denen bilimin bizi ilgilendirdiği tek konu mikro ekonomiydi; yani cebimize giren harçlıklar... Ve bu harçlıkların uzun vadede -azami iki gün- kısıtlı ekonomik gücümüzde yarattığı etki.
Sonra tabiatın gereği olarak büyüdük. Zaman geçtikçe ve yaş ilerledikçe ekonomik parametrelerin içindeki milimetreler olarak hayata atıldık ki, bir de ne görelim? Keşke birileri hala bize harçlık vermeye devam etseydi.
Eşek kadar adamlar olmuştuk ve ülkenin katma değerine katılmıştık bir kere, lakin değerimiz verdiğimiz oy kadar olunca, siyasi düşüncelerimiz de ancak bir oy kadar değer kazanmaya başlamıştı.
Günler ayları, aylar yılları kovaladı haliyle. Okuduğumuz kitaplar, aldığımız eğitimler, tanıştığımız bilgeler ve akıp giden hayat bizi çömlekçinin tezgahındaki çamura çevirdi. Her birimiz başka şekillere büründük tabi. Kimimiz tabak oldu mesela, hep birilerini doyurdu. Kimimiz bardak oldu, birçoklarının susuzluğuna yardım etti. Kimimiz saksı oldu, içinde hep bir hayat besledi... Kimimiz de en çamur haliyle kalarak, her dönemim kabına birebir uyum sağladı. Ak diyenle ak, kara diyenle kara oldu. Ak diyenler kara dediklerinde en öne fırlayıp "Kapkara!" diye haykırdı. Zaman geçti kara diyenler birden bire ak demeye başladı ve bu kez en öf safta "Apak!" diye haykıranlar yine onlar oldu. Tabiatı haliyle yaratıldığı çamura sadıktılar. Arada sırada kendi bünyelerinden sağa sola saçılanları, birilerine atmak suretiyle yeteneklerini geliştirdiler.
Darbe olduğunda sekiz sütuna manşet "Demokrasi kazandı!" naraları attılar, darbecilerle halvet olup, evlerinde ağırladılar. Sonra bir başka darbe daha olacaktı ki, bastırıldı. Ülke olarak direkten döndük, bunlar yine sekiz sütuna manşetteydiler; "Demokrasi kazandı!".
Darbe öncesi muhtemel darbecilerle hemhal olup halvete girenler, darbe girişimini bastırdıktan sonra yine demokrasiyi kurtardıklarını ilan ettiler.
Ülkede dolar 2,98 falanken dolar taşıyanı hain ilan ettiler. Bazıları da dolar bozduranları bedava traş ettiler. Mazallah dolar 3 lira olunca ülke batabilirdi, ekonomik savaşta taraf olun dediler ve demokrasi kurtulsun diye eklediler.
Bugün dolar 4 lirayı geçti. Onlar sessiz kalmayı yeğlediler...
Duruma uygun olarak dürümcüler bedava dürümü, berberler de bedava traşı kestiler.
Bizler yine birilerini doyurmaya, yine birilerini sulamaya ve yine yeni yeni hayatlara ev sahipliği yapmaya devam ettik.
